Jos jedna majstorica za koju sam, kao i za Helen Frankenthaler, saznala kada je proglaseno da je vise nema.
13. februara ove godine NYTimes tekst je zapoceo ovako: Lillian Bassman, a magazine art director and fashion photographer who achieved renown in the 1940s and ’50s with high-contrast, dreamy portraits of sylphlike models, then re-emerged in the ’90s as a fine-art photographer after a cache of lost negatives resurfaced, died on Monday at her home in Manhattan. She was 94.
Njene fotografije pamte se po snaznim kontrastima i mekim ivicama koje je dobijala slikajuci fotomaterijalom, razredjivacima, fiksirima. Izbeljivanje, zamucivanje, spaljivanje u mracnoj komori, dodavanje detalja rucnim doslikavanjem. Ako vam treba vise egzaktnih podataka, tragajte dalje sami, ja vas, za pocetak nasih osvezavajuce crno-belih dana vodim kroz njene foto slike...
A ako biste jos:
Carobno rasplinute fotografije....
ОдговориИзбришиeteričnost leti u nebo!
ОдговориИзбришиneke fotke sam znala a neke su otkriče
Kao nacrtano... Bića sa druge planete.
ОдговориИзбришиNekad su žene zaista bile ženstvene, jednostavno su to imale u sebi i samo je izlazilo iz njih.
http://www.6yka.com/novost/25582/gabrijel-garsija-markes-13-zivotnih-faza
ОдговориИзбриши